சங்கமித்தவின் அற்புதமான பணி: இலங்கை கலாசாரத்துக்கான ஒரு திருப்புமுனை!! (கட்டுரை)
இலங்கையில் சமீபத்தில் அதிக மழை பெய்து கொண்டிருந்தது, பௌத்த நம்பிக்கையின் படி, இல் மாதத்துடன் ஒத்துப்போகும் ஒரு நிகழ்வு, பெரும்பாலும் மழை மாதம் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. பருவமழைக்கு இடைப்பட்ட அமர்வு நவம்பர் மாதத்தில் அதிக மழையைப் பெறுகிறது,
அதாவது இல் மாதம். இலங்கையைத் தொடர்ந்து இலங்கையர்கள் குளிர்ந்த உந்துவப் மாதத்தைத் தழுவுகின்றனர். இது மிதமான குளிர் மாதமாக இருந்தாலும், வரலாற்று ரீதியாக இது முழு தீவையும் வெப்பமாக்கிய மாதம் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. காரணம், ஜெயஸ்ரீ மஹா போதியின் புனித மரக்கன்று, சங்கமித்தவுடன் இலங்கை வந்தடைந்த மாதம் இதுவாகும்.
உந்துவப், பௌர்ணமி தினமானது வருடத்தின் கடைசிப் போயாவாகும். உந்துவப் போயாவில் சங்கமித்த தேரியின் வருகையுடன் பல கலாசார திருப்புமுனைகள் ஏற்பட்டன.
சங்கமித்தை, பேரரசன் அசோகனின் மகளாவார். இவளும், இவளுடன் இரட்டைப் பிள்ளைகளுள் ஒன்றாகப் பிறந்த உடன்பிறந்தானாகிய மகிந்தனும் புத்த சமயத் துறவிகள் ஆயினர். சில மூலங்களின்படி சங்கமித்தை அசோகனின் இளைய மகளும் மகிந்தனின் தங்கையும் ஆவாள்.
பின்னர் இவர்கள் இருவரும் புத்தரின் போதனைகளைப் பரப்புவதற்காக இலங்கைக்குச் சென்றனர். முதலில் மஹிந்தனே இலங்கைக்குச் சென்றான். அங்கே அவன் இலங்கை மன்னனுக்கு, புத்தர் இருந்து ஞானம் பெற்ற வெள்ளரசு மரத்தின் கிளையொன்றைத் தருவதாக வாக்குறுதி கொடுத்திருந்தான். இதனை நிறைவேற்று முகமாக பேரரசன் அசோகனே அவ்வெள்ளரசு மரம் இருக்கும் இடம் சென்று கிளையொன்றை வெட்டுவித்ததாகவும் இலங்கையின் பௌத்த வரலாற்று நூலான மகாவம்சம் கூறுகின்றது.
இந்த வெள்ளரசு மரக்கிளையை இலங்கைக்கு எடுத்துச் செல்வதையும், இலங்கையில் ஒரு பெண் துறவிகளின் மரபுவழி ஒன்றை உருவாக்குவதையும், அங்குள்ள அரச குடும்பப் பெண்கள் சிலரை பிக்குணிகளாக நிலைப்படுத்தும்படியான கோரிக்கையை ஏற்றும் சங்கமித்தை இலங்கைக்கு அனுப்பப்பட்டாள். சங்கமித்தையுடன் ஏராளமான ஆளணிகளுடன் இலங்கை வந்து சேர்ந்தாள்.
மௌரிய மன்னரான தேவநம்பியதிஸ்ஸ மன்னரின் ஆட்சியின் போது, அசோகர் ஓர் அற்புதமான பணியை மேற்கொண்டார், இது பல நூற்றாண்டுகள் நீடித்த இராஜதந்திர உறவுக்கு அடித்தளம் அமைத்தது.
இந்தியப் பேரரசர் அசோகர் அண்டை நாடுகளுக்குப் பெரிய தர்மத்தைப் பரப்புவதில் முக்கியப் பங்காற்றினார். அவரது பணியின் ஒரு பகுதியாக, தற்போது இலங்கை என்று அழைக்கப்படும் தம்பபன்னியை அவர் மிக முக்கியமான குழுவாகக் கருதினார். தீவு தேசத்திற்கு பௌத்தத்தை அறிமுகப்படுத்துவதற்காக அவர் தனது துறவி மகன் அரஹத் மஹிந்த மற்றும் மகள் சங்கமித்தா ஆகியோரை இலங்கைக்கு அனுப்பினார்.
பௌத்த தர்மத்தைத் தவிர, சங்கமித்தவின் வருகையானது தீவு முழுவதும் நிறுவப்பட்ட பிற கலாசார விதிமுறைகளையும் நுணுக்கங்களையும் கொண்டு வந்தது. அவளுடன் மற்ற பத்து பிக்குனிகள் மற்றும் இந்தியாவிலிருந்து மிகவும் திறமையான கைவினைஞர்களின் ஒரு குழுவும் சென்றது.
இந்த கைவினைஞர்களும் கலைஞர்களும் இலங்கையில் பௌத்த கலாசாரத்தை வளர்ப்பதில் முக்கிய பங்கு வகித்தனர். அவர்களின் திறன்கள் வரைதல், கைவினை, இயற்கையை ரசித்தல், கட்டிடக்கலை தச்சு மற்றும் பாறை செதுக்குதல் ஆகியவை அடங்கும், மேலும் சிலர் சுகாதார அறிவியல் மற்றும் முறைகளில் நிபுணர்களாக இருந்தனர். பௌத்தத்தின் தோற்றத்தின் இந்த கட்டத்தை மஹா போதி கலாசாரம் என்று வரலாற்றாசிரியர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். மகா போதி கலாசாரத்துடன், இப்பகுதியில் இலக்கியம், கலை மற்றும் கைவினைகளும் வளர்ந்தன.
சங்கமித்தையுடன் வந்த பரிவாரங்கள் மிகவும் மாறுபட்டது மற்றும் தச்சர்கள், கட்டிடம் கட்டுபவர்கள், கலைஞர்கள் மற்றும் பலர் உட்பட பல்வேறு சாதிகளைச் சேர்ந்தவர்கள் இருந்தனர்.
இந்த திறன்கள் மற்றும் கைவினைப்பொருட்கள் நிறைய உள்ளூர் மக்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டன, இதன் விளைவாக ருவன்வெளி மகா சேயா, பெரிய ஸ்தூபி உள்ளிட்ட அசாதாரண கலாசார கலைப்பொருட்கள் கட்டப்பட்டன.
கட்டிடங்கள், குறிப்பாக அரண்மனைகள் மற்றும் கோயில் ஓவியங்கள் மற்றும் மரக்கலவைகள் இந்த கலாசார பரவலின் விளைவாக உருவாக்கப்பட்டன. இது இலங்கையின் சிறந்த கலாசார பாரம்பரியத்திற்கு பெரிதும் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது.
இளவரசி அனுலா இலங்கையில் முதன்முதலில் பிக்குனியாகத் திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். சங்கமித்தை இலங்கையில் சுமார் 1000 ஆண்டுகள் நீடித்த மெஹேனி சாசனத்தை (பௌத்த கன்னியாஸ்திரி) நிறுவினார். இது பெரும்பாலும் இப்பகுதியில் பெண்களின் விடுதலைக்கு வழிவகுத்த புரட்சிகர இயக்கமாக கருதப்படுகிறது.
காலப்போக்கில் விஷயங்கள் மாறினாலும், போதி மரம் நிற்கும் மேடு அல்லது உட மாலுவாவுக்கு (மேல் மொட்டை மாடிக்கு) பெண்கள் செல்ல அனுமதிக்கப்படவில்லை என்றாலும், இந்தியாவில் இருந்து வந்த பெண் அவர்களுடன் ஒரு செய்தியைக் கொண்டு வந்தது இன்னும் உயர்ந்த கலாசார முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது.
சினெர்ஜி மற்றும் பாலின சமத்துவம். குறிப்பாக இந்தியாவின் கலாசாரப் பரிசான பெண்களுக்கான சம உரிமைச் செய்தியை இலங்கைக்குக் கொண்டு வந்த சங்கமித்தாவுக்குப் பெருமை சேரும்.
அழகிய மஹாமேவுனா பூங்காவில் புனித போ மரக்கன்றுகளை நட்டு சங்கமித்தா தேரி தனது பணியை முடிக்கவில்லை. ராணி அனுலா தேவியை நியமித்த பிறகு, சமூகத்தின் அனைத்து மட்டங்களிலிருந்தும் ஐநூறு பெண் பக்தர்கள் அவருடன் பிக்குனி வரிசையில் சேர்ந்தனர்.
அந்த பிக்குனிகள் விரிவான இலக்கியத் திறன்களைக் கொண்டிருந்தனர் என்பது பரவலாக அறியப்படவில்லை, குறிப்பாக பாலி மொழியில் இலங்கையில் பௌத்தத்தை மேம்படுத்துவதில் கருவியாக மாறியது.
சுவாரஸ்யமாக, அந்த நேரத்தில், மஹிந்த தேரர், எல்லா காலத்திலும் சிறந்த தொடர்பாளர், சிங்களத்தில் பிரசங்கித்தார், அதே சமயம் தம்மம் பற்றிய பெரும்பாலான உண்மைகள் சங்கமித்த தேரி மற்றும் அவரது பிரதிநிதிகள் உட்பட பாளி மொழியில் இருந்தது.
அப்போது பாளிமொழி பெரிய அளவில் பிரபலமாகவில்லை. தம்மத்தைக் கற்றுக்கொள்வதற்கான தேடலில் இருந்த பிக்குனிகள் மிகுந்த தைரியம் மற்றும் விடாமுயற்சியின் செயலாக பாளியைக் கற்க வேண்டியிருந்தது. இந்த தைரியம்தான் பாளியில் அவர்களின் மொழியியல் திறனை வளர்த்துக்கொள்ளவும், தம்மத்தைப் புரிந்துகொள்ளவும் இறுதியில் அவர்களுக்கு உதவியது. அவர்கள் செயல்பாட்டில் சிறந்த அறிஞர்களுடன் தொடர்பு கொள்ள அதிர்ஷ்டசாலிகளாகினர்.
தீவின் வரலாற்றில் முதல் பாளி கதையான தீபவம்சத்தில் அவர்களின் பாளித் திறன்களின் பிரதான உதாரணம் பிரதிபலிக்கிறது. இது கி.பி 4 ஆம் நூற்றாண்டில் பிக்குனிகள் குழுவால் தொகுக்கப்பட்டது. இது உண்மையில் அறிஞர்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்டது,
பேராசிரியர் ஜி.பி. மலலசேகர, சிறிமா கிரிபாமுனா மற்றும் வில்ஹெல்ம் கெய்கர். தீபவம்சம், பெரும்பாலும் பாளி வசனங்களில், புத்தரின் போதனைகளைப் பிரசாரம் செய்வதற்காக எழுதப்பட்டது. இது இலங்கையில் பௌத்தத்தின் தாக்கத்தையும், அக்காலத்தில் உயரடுக்குகளாகக் கருதப்பட்ட பாளி மொழியில் முதலில் தேர்ச்சி பெற்ற பெண்களின் எழுத்தறிவு மட்டத்தில் சங்கமித்தாவின் இந்தியப் பணி ஆற்றிய பங்கையும் குறிக்கிறது.
தீபவம்சம் என்பது ஒரு கூட்டுப் படைப்பாகும், இது சில காலமாக பிக்குனிகளின் தலைமுறையினரால் தயாரிக்கப்பட்டது மற்றும் பின்னர் உருவாக்கப்பட்ட இலக்கியத்திற்கான முக்கிய தகவல் ஆதாரமாகவும் செயல்பட்டது.
பௌத்தத்தின் பரவலில் இந்த பிக்குனிகளுக்குக் கூறப்படும் மற்றொரு குறிப்பிடத்தக்க சாதனையும் உள்ளது. கி.பி 426 இல், தம்மத்தின் செய்தியைத் தாங்கி, கடல் வழியாக சீனாவை அடையச் சென்ற இலங்கைக் கப்பல், நந்தியின் தலைமையில் பதினொரு பிக்குனிகள் கப்பலில் இருந்தனர்.
தயனார திசரண தேரி தலைமையிலான இந்த தூதுக்குழு, சுங் வம்சத்தின் தலைநகரான நான்கிங்கில் 300க்கும் மேற்பட்ட பிக்சுனிகளை நியமித்தது. பின்னர் சந்திரமாலி தேரி கிபி 429 இல் புத்த மதத்தைப் பரப்புவதற்காக திபெத்திற்கு இரண்டாவது குழுவை வழிநடத்தினார்
இந்த நாட்டில் விவசாயத்தை மேம்படுத்துவதில் சங்கமித்தாவுடன் வந்த குழுவும் முக்கியமானது. புதிய சாகுபடி முறைகள் மற்றும் சுற்றுச்சூழல் நட்பு மழைநீர் சேகரிப்பு நுட்பங்களைக் கொண்ட பெரிய தொட்டிகளைக் கட்டியதன் மூலம் தீவில் விவசாயப் பொருளாதாரம் செழித்தது.
பேரரசர் அசோகர் தனது எல்லைக்கு மட்டுமல்ல, அண்டை நாடுகளுக்கும் விடுதலைக்கான பார்வையைக் கொண்டிருந்தார். அவர் தனது மகனையும் மகளையும் இந்த உன்னத பணிக்காக இலங்கைக்கு அனுப்பும் பெரிய தியாகத்தை செய்தார். அத்தகைய பணியை மேற்கொண்ட முதல் நாடு இலங்கை என்பது நமது அதிர்ஷ்டம். இவ்வளவு ஆரம்ப காலத்திலிருந்தே, இந்தியா ஒரு நல்ல நண்பனின் பாத்திரத்தை வகித்தது, இன்றும் அது தொடர்கிறது என்பது அசாதாரணமானது என்பதுடன் பல புயல்களில் இந்தியா நமக்குப் பயணம் செய்ய உதவியது என்பதும் எடுத்துக்காட்டாகும்.